ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 777

1 ای خدایی که چو حاجات به تو برگیرند هر مرادی که بودشان همه در بر گیرند

2 جان و دل را چو به پیک در تو بسپارند جان باقی خوش شاد معطر گیرند

3 بندگانند تو را کز تو تویشان مقصود پای در راه تو بنهند و کم سر گیرند

4 ترک این شرب بگویند در این روزی چند عوض شرب فنا شربت کوثر گیرند

5 چون ستاره شب تاریک پی مه گردند چو مه چارده رخسار منور گیرند

6 گر بمانند یتیم از پدر و مادر خاک پدر و مادر روحانی دیگر گیرند

7 چون ببینند که تن لقمه گورست یقین جان و دل زفت کنند و تن لاغر گیرند

8 بس کن این لکلک گفتار رها کن پس از این تا سخن‌ها همه از جان مطهر گیرند