ای جهان را، یادگار از از اثیر اخسیکتی غزل 138

1 ای جهان را، یادگار از طغرل و الب ارسلان آسمان داد و دینی آفتاب دودمان

2 بوسه داده نعل یکران تو طوق ماه نو سجده برده پیش دیوان تو، طاق ابروان

3 تا هزاران قرن دیگر هم، نیارد روزگار مسند شاهنشهی را چون تو یک صاحب قران

4 افسر الب ارسلان را، منتی بر سر نهاد بخت، یعنی کت نهادم بر سر شاه ارسلان

5 چون به چشم مشتری تختت به بیند روزگار خیره گردد زان شکوه پیر و اقبال جوان

6 گوید ای بخت شهنشاهی و تاج قیصری مژده تان بادا، ز عمر شه به فر جاودان