ای آنکه زبون آهویت صد شیر از اهلی شیرازی رباعی 7

1 بی اختیار ماست که دل بیقرار ازوست ما را چه اختیار بود از اوست

2 تا حسن آن پری است چنان بر قرار خود تنها نه من که هرکه بود بی قرار ازوست

1 خط چو مهر گیا تا نموده یی ما را هزار مهر و محبت فزوده یی ما را

2 جفا نموده ات اکنون طریق رندی نیست چنان نما که در اول نموده یی ما را

1 پیش از آن کین گرد هستی سر زند از خاک ما با رخ خوبت نظر می‌باخت چشم پاک ما

2 دیگران از داغت ای گل همچو سرو آزاده‌اند برق رخسارت نسوزد جز خس و خاشاک ما