ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2997

1 ای آسمان که بر سر ما چرخ می‌زنی در عشق آفتاب تو همخرقه منی

2 والله که عاشقی و بگویم نشان عشق بیرون و اندرون همه سرسبز و روشنی

3 از بحر تر نگردی و ز خاک فارغی از آتشش نسوزی و ز باد ایمنی

4 ای چرخ آسیا ز چه آب است گردشت آخر یکی بگو که چه دولاب آهنی

5 از گردشی کنار زمین چون ارم کنی وز گردشی دگر چه درختان که برکنی

6 شمعی است آفتاب و تو پروانه‌ای به فعل پروانه وار گرد چنین شمع می‌تنی

7 پوشیده‌ای چو حاج تو احرام نیلگون چون حاج گرد کعبه طوافی همی‌کنی

8 حق گفت ایمن است هر آن کو به حج رسید ای چرخ حق گزار ز آفات ایمنی

9 جمله بهانه‌هاست که عشق است هر چه هست خانه خداست عشق و تو در خانه ساکنی

10 زین بیش می‌نگویم و امکان گفت نیست والله چه نکته‌هاست در این سینه گفتنی