ای دل از باطن آن فرقه از خیالی بخارایی غزل 109

1 ای دل از باطن آن فرقه که صاحب قدمند همّتی خواه که این طایفه اهل کرمند

2 آبروی ابد از اشک ندامت بطلب که شهانند کسانی که ندیم ندمند

3 با غمت یاری جان و دلم امروزی نیست به تمنّای تو عمری ست که ایشان به همند

4 به هوای دهن تنگ تو اصحاب وجود سالکانند که سر گشتهٔ راه عدمند

5 ای خیالی چه غم از رنج بیابان فراق محرمان درِ او را که مقیم حرمند