ای گل، دهن تنگت صد از امیرخسرو دهلوی غزل 1964

1 ای گل، دهن تنگت صد تنگ شکر چیزی گل با تو نمی ماند در حسن مگر چیزی

2 ما را به تماشایی مهمان رخ خود کن چون سبزه برآوردی گرد گل تر چیزی

3 دودی که ز آه من بر ماه زدی هر شب در روی چو ماه تو هم کرد اثر چیزی

4 تا باز کرا سوزد این جادوی تو آخر خط تو دمید اینک بالای شکر چیزی

5 تا باغ رخت دیدم، گل باد به چشم من کی از گل و بستانی آرم به نظر چیزی

6 گفتی که کمر بندم در ریختن خونت باری ز پی بستن داری به کمر چیزی

7 گویم غم و دردم بین، گویی که بتر خواهم بسم الله اگر خواهی زین هر دو بتر چیزی

8 زان غم که فرستادی کرده دل خسرو خوش جان منتظرست اینک، گر هست دگر چیزی