نوریست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1052

1 نوریست میان شعر احمر از دیده و وهم و روح برتر

2 خواهی خود را بدو بدوزی برخیز و حجاب نفس بردر

3 آن روح لطیف صورتی شد با ابرو و چشم و رنگ اسمر

4 بنمود خدای بی چگونه بر صورت مصطفی پیمبر

5 آن صورت او فنای صورت وان نرگس او چو روز محشر

6 هر گه که به خلق بنگریدی گشتی ز خدا گشاده صد در

7 چون صورت مصطفی فنا شد عالم بگرفت الله اکبر