نه که در کوی تو جز من دگری از اهلی شیرازی غزل 321

1 نه که در کوی تو جز من دگری گمره نیست هیچکس ز آمدن و رفتن خود آگه نیست

2 سر نتابم زدر میکده تاخاک شوم که سری نیست که خاک ره این درگه نیست

3 نخل مقصود من سوخته کوته دست خوش بلندست ولی دست دعا کوته نیست

4 زاهد از میکده مارا سوی مسجد طلبید دلق آلوده ما لایق بیت الله نیست

5 نیست حاجت بنصیحت که مرو از در دوست کاین چنین اهلی دلسوخته هم ابله نیست