نوبهار آمد، خردگو فکر از واعظ قزوینی غزل 318

1 نوبهار آمد، خردگو فکر زنجیرم کند حیف چندان نیست کز دیوانگی سیرم کند؟!

2 آن سیه رویم که بحر رحمت او هر نفس بخشش صرف جهانی، صرف تقصیرم کند

3 نا زیاد عالم طفلی کند حسرت کشم روزگار از موی سر زآن کاسه پر شیرم کند

4 نور اقبالی که من در جبهه دیدم ترک را پشت پایی دور نبود گر جهانگیرم کند

5 زان خرابم من که معمار جهان بهر شگون دایم از آب و گل سیلاب، تعمیرم کند