نه دل چو غمت آمد از خویشتن از عطار نیشابوری غزل 271

1 نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد نه عقل چو عشق آمد از جان و تن اندیشد

2 چون آتش عشق تو شعله زند اندر دل کم کاستتیی آن کس کز خویشتن اندیشد

3 گر مدعی عشقت در چاه بلا افتد کفر است درین معنی کانجا رسن اندیشد

4 پروانه بر معنی کی محرم شمع افتد گر در همه عمر خود از سوختن اندیشد

5 عاشق که به صد زاری در عشق تو جان بدهد خصمیش کند جانش گر از کفن اندیشد

6 عاشق همه رسوا به در انجمن عالم کانجام نگیرد ره گر ز انجمن اندیشد

7 جانا چو دلم خستی راه سخنم بستی عطار به صد مستی تا کی سخن اندیشد