بی‌نیازی ساقی از مینا از واعظ قزوینی غزل 264

1 بی‌نیازی ساقی از مینا برون می‌آورد کو سخن زآن لعل شکرخا برون می‌آورد

2 فجر پیچد بس که بر خود از طلوع صبح‌ها رشته پنداری مگر از پا برون می‌آورد

3 نیست راه عشق او را منزلی غیر از جنون کوچه زلفش سر از صحرا برون می‌آورد

4 پاک شو تا محرم خوبان شوی، بنگر که آب چون سر از پیراهن گل‌ها برون می‌آورد

5 می‌کند چون صبح خود را روشناس عالمی هرکه سر از عالم سودا برون می‌آورد

6 چون حباب از سرکشی بادی که داری در دماغ صرصر مرگ از سرت فردا برون می‌آورد

7 عارفان، بی‌پرده کی گویند راز دل به هم؟ با صدف گوهر سر از دریا برون می‌آورد

8 سیر گلزار جهان واعظ به چشم اعتبار اهل دل را از غم دنیا برون می‌آورد