نه چنان بگرد کویت من ناصبور از اهلی شیرازی غزل 969

1 نه چنان بگرد کویت من ناصبور گردم که گر آستین فشانی چو غبار دور گردم

2 من خسته در فراقت بکدام صبر و طاقت بره فراغ پویم ز پی حضور گردم

3 مهل آنکه خاک سازد اجلم به نا تمامی تو بسوز همچو شمعم که تمام نور گردم

4 من اگر بخلد یابم ز تو جنس آدمی را ز قصور طبع باشد که خراب حور گردم

5 به نیاز همچو اهلی سگ میفروش بودن به از آنکه مست، باری ز می غرور گردم