ابر نیسان باغ را در لؤلؤی از خواجوی کرمانی غزل 221

1 ابر نیسان باغ را در لؤلؤی لالا گرفت باد بستان دشت را در عنبر سارا گرفت

2 چون گل صد برگ بزم خسروانی ساز کرد بلبل خوش نغمه آهنگ هزار آوا گرفت

3 زاهد خلوت نشین چون غنچه خرگه زد بباغ از صوامع رخت بربست و ره صحرا گرفت

4 ابر را بنگر که لاف در فشانی می‌زند بسکه از چشمم بدامن لؤلؤی لالا گرفت

5 در دلم خون جگر جایش بغایت تنگ بود از ره چشمم برون جست و ره دریا گرفت

6 ایکه پیش قامتت آید صنوبر در نماز راستی را کار بالایت قوی بالا گرفت

7 چون سواد زلف شبرنگ تو آوردم بیاد از سرم تا پای چون شمع آتش سودا گرفت

8 منکه از کافر شدن ترسی ندارم لاجرم مؤمنم کافر شمرد و کافرم ترسا گرفت

9 چشم خواجو بین که گوید هردم از دریا دلی کای بسا گوهر که باید ابر را از ما گرفت