نگارا، عزم آن دارم از امیرخسرو دهلوی غزل 1257

1 نگارا، عزم آن دارم که جان در پایت افشانم به بوسه از لب شیرین تو انصاف بستانم

2 مرا تا داده ای رخصت که گه گه می گذر در ره چنانم کشتی از شادی که ره رفتن نمی دانم

3 میسر نیست کز زلف تو سوی خود کشم مویی اگر چه روزگاری شد که در دنباله آنم

4 مسلمان نیستم، گر نیست زلفت کافر مطلق که کافر می کند آن را که می گوید مسلمانم

5 مرا با آنکه نگذارند گرد کوی تو گشتن همی خواهم که خود را بر سر کویت بگردانم

6 بسی کوشم که پای خود کشم در گوشه عزلت ولی مطلق نمی دارد غمت دست از گریبانم

7 چو من با دیدن رویت بدینسانم که می بینی مبادا ساعتی کز دیدن رویت جدا مانم

8 به هر جایی که بنشینم ز عنوان وفای تو نخواهم نامه ای تا از جگر خوانی نیفشانم

9 چو خو کردم در آب دیده از دریا نیندیشم چو مرغابی شدم، اکنون چه باک از موج طوفانم!

10 تو مست ناز اگر آگه نه ای از روزگار من ز خسرو پرس کت وا گوید از حال پریشانم