بر چهرۀ گل نسیم نوروز خوش است از خیام رباعی 19

1 اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست، بشکستنِ آن روا نمی‌دارد مست،

2 چندین سر و ساقِ نازنین و کفِ دست، از مِهرِ که پیوست و به کینِ که شکست؟

1 ای دوست حقیقت شنواز من سخنی با باده لعل باش و با سیم تنی

2 کانکس که جهان کرد فراغت دارد از سبلت چون تویی و ریش چو منی

1 می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو قصدی دارد بجان پاک من و تو

2 در سبزه نشین و می روشن میخور کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.