نصیب کوهکن از وصل دوست از اهلی شیرازی غزل 531

1 نصیب کوهکن از وصل دوست چون باشد که سنگ تفرقه اش کوه بیستون باشد

2 ننالم از تو گرم جای لطف قهر کنی که بر من این ستم از بخت واژگون باشد

3 کجا ز شوق وصالت سخن کنم با کس گرم نه سرزنش از تهمت جنون باشد

4 مراد من بده و با رقیب هم منشین که درد رشک ز نومیدی ام فزون باشد

5 تو آب خضری و لب تشنه چون زید بی تو وگر زید مگر از گریه غرق خون باشد

6 کسیکه روی تو دید و نشست با تو دمی تو خود بگو که دگر بی رخ تو چون باشد

7 پر است ساغر چشمم ز خون دل اهلی اگرچه کاسه درویش سرنگون باشد