دوش ناگه آمد و در جان نشست از عطار نیشابوری غزل 70

1 دوش ناگه آمد و در جان نشست خانه ویران کرد و در پیشان نشست

2 عالمی بر منظر معمور بود او چرا در خانهٔ ویران نشست

3 گنج در جای خراب اولیتر است گنج بود او در خرابی زان نشست

4 هیچ یوسف دیده‌ای کز تخت و تاج چون دلش بگرفت در زندان نشست

5 گرچه پیدا برد دل از دست من آمد و بر جان من پنهان نشست

6 چون مرا تنها بدید آن ماه روی گفت تنها بیش ازین نتوان نشست

7 جان بده وانگه نشست ما طلب که توان با جان بر جانان نشست

8 از سر جان چون تو برخیزی تمام من کنم آن ساعتت در جان نشست

9 چون ز جانان این سخن بشنید جان خویش را درباخت و سرگردان نشست

10 خویشتن را خویشتن آن وقت دید کو چو گویی در خم چوگان نشست

11 دایما در نیستی سرگشته بود زان چنین عطار زان حیران نشست