رسید یار و دلم بی قرار خواهد از اهلی شیرازی غزل 420

1 رسید یار و دلم بی قرار خواهد کرد فغان که گریه مرا شرمسار خواهد کرد

2 باعتقاد قدم نه چو کوهکن در عشق که اعتقاد تو در سنگ کار خواهد کرد

3 مگو که شمع بجمالت بپرده خواهد ماند که حسن جوهر خود آشکار خواهد کرد

4 اگر وفای بتان را من اعتماد کنم درین سخن که مرا اعتبار خواهد کرد

5 به تیرگی همه عمرم گذشت از آن امید که برق وصل تو روزی گذار خواهد کرد؟

6 کسی که صید کمند وفا چو مجنون است بعاقبت سگ لیلی شکار خواهد کرد

7 بزهد و توبه کی از دوست بگذرد اهلی که گر فرشته شود ذکر یار خواهد کرد