دلبرم رخ گشاده می‌آید از عطار نیشابوری غزل 359

1 دلبرم رخ گشاده می‌آید تاب در زلف داده می‌آید

2 در دل سنگ لعل می‌بندد کو چنین لب گشاده می‌آید

3 شهسوار سپهر از پی او می‌رود کو پیاده می‌آید

4 زلف برهم فکنده می‌گذرد خلق برهم فتاده می‌آید

5 ای عجب چشم اوست مست و خراب وز لبش بوی باده می‌آید

6 پیش سرسبزی خطش چو قلم عقل کل بر چکاده می‌آید

7 ماه سر درفکنده می‌گذرد چرخ بر سر ستاده می‌آید

8 آفتابی که سرکش است چو تیغ بر خطش سر نهاده می‌آید

9 در صفاتش ز بحر جان فرید گهر پاک‌زاده می‌آید