ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 197

1 ای بنده بازگرد به درگاه ما بیا بشنو ز آسمان‌ها حی علی الصلا

2 درهای گلستان ز پی تو گشاده‌ایم در خارزار چند دوی ای برهنه پا

3 جان را من آفریدم و دردیش داده‌ام آن کس که درد داده همو سازدش دوا

4 قدی چو سرو خواهی در باغ عشق رو کاین چرخ کوژپشت کند قد تو دوتا

5 باغی که برگ و شاخش گویا و زنده‌اند باغی که جان ندارد آن نیست جان فزا

6 ای زنده زاده چونی از گند مردگان خود تاسه می نگیرد از این مردگان تو را

7 هر دو جهان پر است ز حی حیات بخش با جان پنج روزه قناعت مکن ز ما

8 جان‌ها شمار ذره معلق همی‌زنند هر یک چو آفتاب در افلاک کبریا

9 ایشان چو ما ز اول خفاش بوده‌اند خفاش شمس گشت از آن بخشش و عطا