پر دردم و بمانده ز درمان از اثیر اخسیکتی غزل 134

1 پر دردم و بمانده ز درمان خویشتن گم کرده در هوای تو درمان خویشتن

2 حال مرا ز درد تو سیری نمیکند سیر آمدم بجان تو از جان نخویشتن

3 چون گوی شد دل من و زلفین پرخم است گوی مرا ربود بچوگان خویشتن

4 ای برزده بدامن بیداد دست چرخ از دست تو دریده گریبان خویشتن

5 بیرحمی است پیشه دوران واز توهم رسم دگر میار بدوران خویشتن

6 زلف تورا که صاحب ملک ستمگریست ظلم آیتی است، آمده در شان خویشتن