نوروز من از طلعت چون ماه از اهلی شیرازی غزل 209

1 نوروز من از طلعت چون ماه تو عید است نوروز بدین طلعت فیروز که دیدست؟

2 پیش آر قدح ساقی و بردار سر خم بگشای در عیش که دست تو کلید است

3 در صید گه عشق به فتراک ببندتد هر صید که در خون دل خود نطپیدست

4 باشد که تو خود رحم کنی ور نه جهانی سودای تو پختند و بجایی نرسیدست

5 چون غنچه دلم فاش کند روز قیامت زان جامه که پوشیده ز دست تو دریدست

6 فرهاد که جان داد به تلخی پی شیرین یک ذره ازین چاشنی ما نچشیده است

7 تنها نکشد داغ ملامت دل اهلی کس نیست که از عشق تو داغی نکشیده است