دل من برد، نتوان یافت از امیرخسرو دهلوی غزل 1144

1 دل من برد، نتوان یافت بازش که دستی نیست بر زلف درازش

2 شدم در کندن جان نیم کشته ز چشم نیم مست و نیم نازش

3 به من بخشید اجلهای خود، ای خلق که میرم هر زمان در پیش بازش

4 چرا محمود از غیرت نمیرد؟ که میرد دیگر پیش ایازش

5 به کار دوست جان هم نیست محرم که با بیگانه نتوان گفت رازش

6 رها کن تا کف پایت ببوسم پس آنگه شویم از اشک نیازش

7 شبی خواهم به بالینت شوم شمع تو در خواب خوش و من در گدازش

8 دلم افتاد در چوگان زلفش به بازی گوی دیوانه مسازش

9 جفاها می کنی بر من، مکن شرم که شد شرمنده، خسرو زان نوازش