دل من دست بازی می کند از امیرخسرو دهلوی غزل 1198

1 دل من دست بازی می کند هر لحظه با مویش معاذالله که گر ناگه ببیند چشم بدخویش

2 گهی کز در برون آید به عیاری و رعنایی زهی تاراج جان و دل به هر سو کاوفتد هویش

3 گرفته آتش اندر جان و می سوزد همه مستی من از خود بی خبر، مشغول در نظاره رویش

4 به نرمی شانه کن در مویش، ای مشاطه کز دردش رگ جان بگسلد ما را، مبادا بگسلد مویش

5 گذشته ست آن که مستم کردی از بویش، صبا، اکنون خرابم هم به بوی خود که از من می زند بویش

6 رخی بر خاک می سایم کیم من تا قبول افتد نماز ناروای من به محراب دو ابرویش

7 ازان ابروی کژ کو با کمان هندوان ماند نزد جز تیر زهر آلود بر جان چشم هندویش

8 چه عیش است اینکه من این جا و جان من بر رعنا دوان سرگشته همچون گرد بادی بر سر کویش

9 دل گم کرده می جستم میان خاک کوی او به خنده گفت چون خسرو نخواهی یافت، می جویش