خیالی بخارایی

دلم را مقام عبادت درِ از خیالی بخارایی غزل 57

غزل 57 ام از 399 غزلیات

خانه / خیالی بخارایی / دیوان اشعار خیالی بخارایی / غزلیات در دیوان اشعار / غزل شماره 57

1 دلم را مقام عبادت درِ اوست زهی بخت آن دل که فرمانبرِ اوست

2 طفیل قد اوست هرجا که جانی ست عجب سرو نازی که جان‌ها برِ اوست

3 اگرچه خطش نیست چون غمزه جادو ولیکن همه فتنه ها در سرِ اوست

4 دمادم ز اندیشه خون می خورد دل چو قلب است لابد همین در خورِ اوست

5 خیالی به حشرت خط نیکنامی همین بس که نام تو در دفترِ اوست

خیالی بخارایی

شعر شعر کهن غزل خیالی بخارایی

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از خیالی بخارایی

1 راستی را شیوه‌ای کآن سرو قامت می‌کند گر به قصد سرکشی نبوَد قیامت می‌کند

2 دوش فکر ماه می‌کردم که جانان رخ نمود روشنم شد این که اظهار کرامت می‌کند

1 چو سرو هر که در این بوستان هوای تو کرد ز گریه پای به گِل ماند و سر فدای تو کرد

2 ز گریه دامن دُر داشت چشم من لیکن به دیده هرچه که بودش همه فدای تو کرد

1 ای بی‌خبر از محنت و شاد از الم ما ما را غم تو کُشت و تو را نیست غم ما

2 آن کیست که چون شمع نه در آتش و آب است هرشب ز دم گرم و سرشک ندم ما

شاعر شعر دلم را مقام عبادت درِ اوست خیالی بخارایی می باشد.

این شعر در قرن 9 سروده شده است.

قالب شعر دلم را مقام عبادت درِ اوست غزل است

این شعر در دسته‌بندی شعر فارسی, شعر کوتاه, عاشقانه, غمگین, می‌نوشی قرار دارد و مضمون اصلی آن شعر فارسی, شعر کوتاه, عاشقانه, غمگین, می‌نوشی است.

شعربعدی

399 / 57

شعرقبلی