دل من چون شود دور از از امیرخسرو دهلوی غزل 1145

1 دل من چون شود دور از وثاقش که ماند آویخته ز ابروی طاقش

2 عجب سیاره ای دارد دل من که می سوزد جهانی ز احتراقش

3 هزارم دیده باید گاه جولانش که بندم فرش در راه براقش

4 مکن ضایع، طبیبا، مرهم خویش که خوش می سوزم از داغ فراقش

5 گزیده شد دلم از جان که جانش سگ دیوانه شد در اشتیاقش

6 کجا با چون تو سیمین ساق ماند درخت گل که پر خار است ساقش

7 جفاهای ترا گردان کند چرخ نرنجی جان خسرو از نفاقش