دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ از حافظ شیرازی غزل 99

1 دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ بُوَد آشفته همچون مویِ فَرُّخ

2 بجز هندویِ زلفش هیچ کس نیست که برخوردار شد از روی فَرُّخ

3 سیاهی نیکبخت است آن که دایم بُوَد همراز و هم زانوی فَرُّخ

4 شَوَد چون بید لرزان سروِ آزاد اگر بیند قدِ دلجویِ فَرُّخ

5 بده ساقی شرابِ ارغوانی به یادِ نرگسِ جادوی فَرُّخ

6 دوتا شد قامتم همچون کمانی ز غم پیوسته چون ابروی فَرُّخ

7 نسیم مُشک تاتاری خِجِل کرد شمیم زلف عَنبربوی فَرُّخ

8 اگر میلِ دلِ هر کس به جایست بُوَد میلِ دلِ من سوی فَرُّخ

9 غلامِ همتِ آنم که باشد چو حافظ بنده و هندوی فَرُّخ