گل من مگو که لب را بکسی گشاد از اهلی شیرازی غزل 849

1 گل من مگو که لب را بکسی گشاد هرگز که به گلشن وصالش نوزید باد هرگز

2 من ازین دو چشم غلطان چه مراد نقش بندم که ز ششدر امیدم نبود گشاد هرگز

3 نه که شادی وصالم ندهد زمانه و بس که بهرچه دل نهادم دگرم نداد هرگز

4 مگرت بیاد آرم غم خود ز ناله ورنه ز غرور خوبی از کس نکنی تو یاد هرگز

5 دل عاشقان ز خوبان همه شاد باد یارب دل اهلی از تو بی غم نفسی مباد هرگز

6 بیمار عشق دیده فرو بست از حیات چشم امید درپی درمان بود هنوز

7 فرهاد مرد و صورت شیرین ز سنگ رفت اهلی چه صورت است که حیران بود هنوز