دید چشمم پای او بر خاک و از اهلی شیرازی غزل 372

1 دید چشمم پای او بر خاک و خاک ره نگشت خاک در چشمم چرا خاک ره آن مه نگشت

2 تا ندادم جان، طبیب دل نیامد بر سرم کس طبیب دردمندان حسبه لله نگشت

3 من نه آن مردم که کس از حال خود آگه کنم مردم از درد و کسی بر درد من آگه نگشت

4 وه که آن سنگین دل کافر نهاد از خشم و ناز صد رهم کشت و پشیمان از جفا یک ره نگشت

5 شاه حسن آنکس بود کورا بود حسن و وفا یوسف از خوبی بملک حسن شاهنشه نگشت

6 سبزه آن خط به اهلی چشمه حیوان نمود هرکه خضرش رهنمای راه شد گمره نگشت

7 امید وصل ببر اهلی از قد آن سرو که مرد بخت بلندش نه دست کوته تست