غم پریشان سازم از مستی از اهلی شیرازی غزل 867

1 غم پریشان سازم از مستی چو زلف پرخمش تا پریشان تر شوم ز آشفتگیهای غمش

2 من طبیب عشقم و دانم دوای دل نکو زخم دل هردم ز داغی تازه باید مرهمش

3 اشک گرم عاشقان هر قطره بحر آتشی است بلکه باشد بحر آتش قطره یی از شبنمش

4 من نه آنمردم که ترسم از هلاک خویشتن گر اجل سستی کند دامن بگیرم محکمش

5 هرکه دارد ساقیی چون او چکارش با مسیح جرعه نوش است آفتاب ما مسیح مریمش

6 مست سودای توام از فکر عالم بیخبر کی بود مجنون سر و سودای کار عالمش

7 هرکه چون اهلی سگ کوی پری رویی نشد گر ملک باشد که صاحبدل نخواند آدمش