مسلمانان مرا وقتی دلی از حافظ شیرازی غزل 217

1 مسلمانان مرا وقتی دلی بود که با وی گفتمی گر مشکلی بود

2 به گِردابی چو می‌افتادم از غم به تدبیرش امیدِ ساحلی بود

3 دلی همدرد و یاری مصلحت بین که اِستِظهارِ هر اهلِ دلی بود

4 ز من ضایع شد اندر کویِ جانان چه دامنگیر یا رب منزلی بود

5 هنر بی‌عیبِ حِرمان نیست لیکن ز من محروم‌تر کِی سائلی بود؟

6 بر این جانِ پریشان رحمت آرید که وقتی کاردانی کاملی بود

7 مرا تا عشق تعلیمِ سخن کرد حدیثم نکتهٔ هر محفلی بود

8 مگو دیگر که حافظ نکته‌دان است که ما دیدیم و محکم جاهلی بود