1 ناله برآید هر طرف کان بت خرامان در رسد فریاد بلبل خوش بود چون گل به بستان در رسد

2 من خود نخواهم برد جان از سختی هجران، ولی ای عمر، چندان صبر کن کان سست پیمان در رسد

3 آمد خیالش نیم شب، جان دادم و گشتم خجل خجلت بود درویش را، یکدم چو مهمان در رسد

4 شب در میان کشتگان بشیند چون نالیدنم گفتا که می کن، یک دو شب این هم به پایان در رسد

5 ای دل که بدخو می کنی از دیدنش چشم مرا معلوم گردد، باش تا شبهای هجران در رسد

6 امروز میرم پیش تو شرمسار دل شوی بر تو چه منت جان من، فردا که فرمان در رسد

7 آزرده تر زان است دل پیشت که بود اول بسی ویرانه ویرانه تر شود جایی که سلطان در رسد

8 بر پنج روز نیکویی چندین مناز و بد مکن تا چشم را بر هم زنی، بینی که پایان در رسد

9 گر خسروا، می سوزدت از خامیش رنجه مشو بسیار باید تا هنوز آن شوخ نادان در رسد