خشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3171

1 خشم مرو خواجه! پشیمان شوی جمع نشین، ورنه پریشان شوی

2 طیره مشو خیره مرو زین چمن ورنه چو جغدان سوی ویران شوی

3 گر بگریزی ز خراجات شهر بارکش غول بیابان شوی

4 گر تو ز خورشید حمل سر کشی بفسری و برف زمستان شوی

5 روی به جنگ آر و به صف شیروار ورنه چو گربه تو در انبان شوی

6 کم خور ازین پاچهٔ گاو، ای ملک سیر چریدی، خر شیطان شوی

7 کافر نفست چو زبون تو شد گر همه کفری همه ایمان شوی

8 روی مکن ترش ز تلخی یار تا ز عنایت گل خندان شوی

9 دست و دهان را چو بشویی ز حرص صاحب و همکاسهٔ سلطان شوی

10 ای دل، یک لحظه تو دیوانهٔ با دمی خواجهٔ دیوان شوی

11 گاه بدزدی، ره ایرن زنی گاه روی شحنهٔ توران شوی

12 گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق) مطرب آن ماه خراسان شوی

13 بوقلمونی چه شود گر چو عقل یک صفت و یک دل و یکسان شوی؟

14 گر نکنی این همه خاموش باش تا به خموشی همگی جان شوی

15 روی به شمس الحق تبریز کن تا ملک ملک سلیمان شوی