رحمتی کن پرده از رخ برمیفکن زینهار از عسجدی مروزی اشعار باقیمانده 4

1 گر شوم بودتی بغلامی بنزد خویش با ریش شوم تر ببر ما هر آینه

1 خواجه بزرگست و مال دارد و نعمت نعمت و مالی که کس نیابد از آن کام

2 بخلش آنجا رسیده است که نگذاشت شوخ بگرمابه بان و موی به حجام

1 چو مشک بویا لیکنش نافه بوده ز غژب چو شیر صافی، پستانش بوده از پاشنگ