1 چون کشته ببینی‌ام، دو لب گشته فراز از جان تهی این قالب فرسوده به آز

2 بر بالینم نشین و می‌گوی بناز: کای من تو بکشته و پشیمان شده باز

1 ای خواجه، این همه که تو بر می‌دهی شمار بادام ترّ و سیکی و بهمان و باستار

2 مار است این جهان و جهانجوی مارگیر از مارگیر مار برآرد همی دمار

1 دریا دو چشم و آتش بر دل همی فزاید مردم میان دریا و آتش چگونه پاید؟

2 نیش نهنگ دارد، دل را همی خساید ندهم، که ناگوارد، کایدون نه خردخاید

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار