ماییم ز عالم معالی از عطار نیشابوری غزل 792

1 ماییم ز عالم معالی رندی دو سه اندرین حوالی

2 در عشق دلی و نیم جانی بر داده به باد لاابالی

3 بگذشته ز هستی و گرفته چون صوفی ابن‌وقت حالی

4 در صفهٔ عاشقان حضرت از برهنگی فکنده قالی

5 پس یافته برترین مقامی احسنت زهی مقام عالی

6 ما را چه مرقع و چه اطلس چه نیک کنی چه بد سگالی

7 ای زاهد کهنه درد نقد است برخیز که گوشه‌ای است خالی

8 تا نالهٔ عاشقان نیوشی بر خلق ز زهد چند نالی

9 آن می که تو می‌خوری حرام است ما می نخوریم جز حلالی

10 ما بر سر آتشیم پیوست مستغرق بحر لایزالی

11 ما بی خوابیم و چون بود خواب در حضرت قرب ذوالجلالی

12 چون خواب کند کسی که او را از ریگ روان بود نهالی

13 عطار برو که دست بردی از جملهٔ عالم معالی