مه من که هرگز گزندت نه از اهلی شیرازی غزل 1087

1 مه من که هرگز گزندت نه بینم فراق توام سوخت چندت نه بینم

2 بصد سر و نازم اگر دیده افتد یکی همچو قد بلندت نه بینم

3 به پایت چه ریزم که چیزی ندارم بجز جان و آنهم پسندت نه بینم

4 چه چابک سواری که نازک غزالی نیابم که صید کمندت نه بینم

5 تو آنشمعی ایشوخ بی چشم زخمی که جز جان اهلی سپندت نه بینم

6 سوختیم از غم و در دیده ارباب نظر سرمه گردیم گرت زیر قدم سوده شویم

7 بس دویدیم چو اهلی همه سو از پی دل اینزمان کشته شویم از همه آسوده شویم