تا نیست می از خود خبرم از اهلی شیرازی غزل 1074

1 تا نیست می از خود خبرم نیست که هستم من هوش ندارم مگر آن لحظه که مستم

2 ز نار مرا کافر و مومن همه دانند پنهان چکنم عاشق معشوق پرستم

3 در کوی تو آنم که چو گرد از سر عالم برخاستم و بر سر راه تو نشستم

4 چون خویش پرستی بتر از باده پرستی است المنه لله که بت خویش شکستم

5 تا در سر زلفش نزدم دست چو اهلی سررشته مقصود نیفتاد بدستم

6 مردم بیدرد را مرهم بود از وصل تو من جگر چاک و درون ریش و دل افکار توام

7 اهلی بیچاره درویشست و تو سلطان حسن بر زبان این نکته چون راند که من یار توام