مشنو سخن از زمانه از خیام نیشابوری رباعی 146

1 این کهنه رباط را که عالم نام است آرامگَهِ اَبْلَقِ صبح و شام است،

2 بزمی است که واماندهٔ صد جمشید است، گوری است که خوابگاهِ صد بهرام است!

1 من بی می ناب زیستن نتوانم بی باده کشید بارتن نتوانم

2 من بنده آن دمم که ساقی گوید یک جام دگر بگیر و من نتوانم

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد