نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم از مولانا غزل 1627

1 ای جان گذرکرده از این گنبد ناری در سلطنت فقر و فنا کار تو داری

2 ای رخت کشیده به نهان خانه بینش وی کشته وجود همه و خویش به زاری

1 با هستی و نیستیم بیگانگی است وز هر دو بریدیم نه مردانگی است

2 گر من ز عجایبی که در دل دارم دیوانه نمی‌شوم ز دیوانگی است

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند