مرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 490

1 مرا چو زندگی از یاد روی چون مه توست همیشه سجده گهم آستان خرگه توست

2 به هر شبی کشدم تا به روز زنده کند نوای آن سگ کو پاسبان درگه توست

3 ز پیش آب و گل من بدید روح تو را خرد بگفت که سجده کنش که او شه توست

4 سجود کرد و در آن سجده ماند تا به ابد نهاده روی بر آن خاک خوش که او ره توست

5 چه باشدت اگر این شوره خاک را که منم به نعل بازنوازی که آن گذرگه توست

6 ایا دو دیده تبریز شمس دین به حق تو کهربای دلی دل به عاشقی که توست