مرا حیات ابد از لبت هوس از اهلی شیرازی غزل 534

1 مرا حیات ابد از لبت هوس باشد که می گر آب حیات است یک نفس باشد

2 بزیر تیغ تو ای شوخ در صف عشاق کسی که پیش نیامد همیشه پس باشد

3 تو آفتابی و با ذره کی شوی نزدیک مرا ز دور همین دیدن تو بس باشد

4 دلم به سینه صد چاک بی تو محزون است حزین بود دل مرغی که در قفس باشد

5 ببخش ساقی اگر جرعه یی دهد دستت که غایت کرم است آنچه دسترس باشد

6 بغیر پیر مغان از که التماس کنم که بی طلب ندهد آنچه ملتمس باشد

7 بکوی دوست ز طوفان گریه اهلی کسی نماند و گر ماند تا چه کس باشد