سری برآر از جلال الدین محمد مولوی غزل 1284

1 سری برآر که تا ما رویم بر سر عیش دمی چو جان مجرد رویم در بر عیش

2 ز مرگ خویش شنیدم پیام عیش ابد زهی خدا که کند مرگ را پیمبر عیش

3 به نام عیش بریدند ناف هستی ما به روز عید بزادیم ما ز مادر عیش

4 بپرس عیش چه باشد برون شدن زین عیش که عیش صورت چون حلقه ایست بر در عیش

5 درون پرده ز ارواح عیش صورت‌هاست ز عکس ایشان این پرده شد مصور عیش

6 وجود چون زر خود را به عیش ده نه به غم که خاک بر سر آن زر که نیست درخور عیش

7 بگویمت که چرا چرخ می‌زند گردون کیش به چرخ درآورد تاب اختر عیش

8 بگویمت که چرا بحر موج در موجست کیش به رقص درآورد نور گوهر عیش

9 بگویمت که چرا خاک حور و ولدان زاد که داد بوی بهشتش نسیم عنبر عیش

10 بگویمت که چرا باد حرف حرف شدست که تا ورق ورق آیی سبک ز دفتر عیش

11 بگویمت که چرا شب تتق فروآویخت که گرد کست و عروسی بگیرد جا در عیش

12 بگفتمی سر پنج و چهار و هفت ولیک به یک دو لعب فرومانده‌ام به شش در عیش