مها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 932

1 مها به دل نظری کن که دل تو را دارد که روز و شب به مراعاتت اقتضا دارد

2 ز شادی و ز فرح در جهان نمی‌گنجد که چون تو یار دلارام خوش لقا دارد

3 همی‌رسد به گریبان آسمان دستش که او چو سایه ز ماه تو مقتدا دارد

4 به آفتاب تو آن را که پشت گرم شود چرا دلیر نباشد حذر چرا دارد

5 چرا به پنجه کمرگاه کوه را نکشد کسی که ز اطلس عشق خوشت قبا دارد

6 تو خود جفا نکنی ور کنی جفا بر دل بکن بکن که به کردار تو رضا دارد

7 چرا نباشد راضی بدان جفای لطیف که او طراوت آب و دم صبا دارد

8 در آتش غم تو همچو عود عطاریست دل شریف که او داغ انبیا دارد

9 خمش خمش که سخن آفرین معنی بخش برون گفت سخن‌های جان فزا دارد