خوش آنکه پیش تو دور از دیار از اهلی شیرازی غزل 997

اهلی شیرازی

اهلی شیرازی

اهلی شیرازی

خوش آنکه پیش تو دور از دیار خود گریم

1 خوش آنکه پیش تو دور از دیار خود گریم بهانه غربت و بر حال زار خود گریم

2 گهی که خاک شوم خیزم از مزار چو گرد بچشم خلق روم بر مزار خود گریم

3 چو شمع گریه بپروانه کی کنم گر سوخت که گر توان بغم روزگار خود گریم

4 ز آب دیده خورد کشته امیدم آب کجاست اشک که بر کشتکار خود گریم

5 بس است زخم درون چشم خون فشان اهلی دمی که بر دل و جان فکار خود گریم

عکس نوشته
کامنت
comment
بنر