عشق جانان حیات از شاه نعمت‌الله ولی غزل 317

1 عشق جانان حیات جان من است خوش حیاتی چنین از آن منست

2 جان دل زنده ام از آن ویست عشق او جان جاودان منست

3 گر فروشم غمش بهر دو جهان نزد اهل نظر زیان منست

4 من امین و امانت سلطان هست محفوظ و در امان منست

5 می خمخانهٔ حدوث و قدم همه از بهر عاشقان منست

6 آن معانی که عارفان جویند گر بدانند در بیان منست

7 این چنین گفته های مستانه سخن اوست وز زبان منست

8 تا بود جان به جان ، محب ویم چون کنم ترک جان که جان منست

9 حکم سید که یرلغ آل است آن به نام من و نشان منست