عشق مستست و عقل از شاه نعمت‌الله ولی غزل 272

1 عشق مستست و عقل مخمور است عاقل از ذوق عاشقان دور است

2 شادمانی جاودان دارد به غم عشق هر که مسرور است

3 دل ما جان خود به جانان داد ز آن حیاتی که یافت مغرور است

4 جام گیتی نما چو می بینیم در نظر ناظر است و منظور است

5 نور چشم است اگر نظر داری آفتابی به ماه مستور است

6 زاهد ار ذوق ما نمی داند عیب زاهد مکن که معذور است

7 نعمت الله رند سرمست است در خرابات نیک مشهور است