به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2077

1 به من نگر به دو رخسار زعفرانی من به گونه گونه علامات آن جهانی من

2 به جان پیر قدیمی که در نهاد من است که باد خاک قدم‌هاش این جوانی من

3 تو چشم تیز کن آخر به چشم من بنگر مدزد این دل خود را ز دلستانی من

4 بر این لبم چو از آن بخت بوسه‌ای برسید شکر کساد شد از قند خوش زبانی من

5 به گوش‌ها برسد حرف‌های ظاهر من به هیچ کس نرسد نعره‌های جانی من

6 بس آتشی که فروزد از این نفس به جهان بسی بقا که بجوشد ز حرف فانی من

7 ز شمس مفخر تبریز تا چه دیدستم که بی‌قرار شدستند این معانی من