پیش پای خود ببین شاد از از اهلی شیرازی غزل 1225

1 پیش پای خود ببین شاد از غم مردم مشو چاه در راه است چون یوسف بخوبی گم مشو

2 در بهشت آدم بیک گندم چو ارزانی نبود از جهان گو حاصل ما نیز یک گندم مشو

3 سرزنش کم کن که نتوان گفت مور خسته را کز سمند سرکشان فرسوده زیر سم مشو

4 ساقیا چون نقد هستی میرود آخر ز دست جان من تا میدهد دستت ز پای خم مشو

5 خرقه را صوفی به می کن صاف اگر دل‌زنده‌ای مرده پشمینه‌ای چون کرم ابریشم مشو

6 حاصل دنیا نباشد هیچ غیر از مردمی با شک او خوش برآ اهلی و نامردم مشو

7 در آتشم هنوز از آن شب که آن حریف شد مست ناز و گفت که اهلی کباب کو