به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3072

1 به من نگر که به جز من به هر کی درنگری یقین شود که ز عشق خدای بی‌خبری

2 بدان رخی بنگر که کو نمک ز حق دارد بود که ناگه از آن رخ تو دولتی ببری

3 تو را چو عقل پدر بوده‌ست و تن مادر جمال روی پدر درنگر اگر پسری

4 بدانک پیر سراسر صفات حق باشد وگر چه پیر نماید به صورت بشری

5 به پیش تو چو کفست و به وصف خود دریا به چشم خلق مقیمست و هر دم او سفری

6 هنوز مشکل مانده‌ست حال پیر تو را هزار آیت کبری در او چه بی‌هنری

7 رسید صورت روحانیی به مریم دل ز بارگاه منزه ز خشکی و ز تری

8 از آن نفس که در او سر روح پنهان شد بکرد حامله دل را رسول رهگذری

9 ایا دلی که تو حامل شدی از آن خسرو به وقت جنبش آن حمل تا در او نگری

10 چو حمل صورت گیرد ز شمس تبریزی چو دل شوی تو و چون دل به سوی غیب پری